İNCİNSEN DE İNCİTME

Bu dünya çok şey gördü, çok şey yaşadı…
İyiliğin de kötülüğün de izleri kaldı toprakta. Ama her seferinde, bir ses yükseldi derinlerden; sevgiyle, hoşgörüyle, insanın insana olan merhametiyle.

Hz. Muhammed’in Allah sevgisini anlatışıyla, Mevlana’nın “Ne olursan ol yine gel” diyen kucaklayışıyla, Hacı Bektaş Veli’nin “İncinsen de incitme” sözüyle büyüdü bu topraklar.

Yunus Emre’nin “Yaradılanı sev, yaradandan ötürü” diyerek öğrettiği kardeşliği, Pir Sultan Abdal’ın “Ne mutlu eğri zamanda doğru yerde durabilene” diyerek gösterdiği adalet bilinciyle yoğruldu Anadolu.

Neşet Ertaş’ın dediği gibi, “Kötü insanların türküleri yoktur.” Çünkü türkü yürek işidir, samimiyettir, içtenliktir. Bir insanın kalbine dokunan ezgi, kötülüğe yer bırakmaz. Mahsuni Şerif’in, “Bütün aşklardan yücedir insanın insanı sevmesi” demesi de bundandır.

Ama ne yazık ki, insan bazen unutuyor…
Unutuyor ki, bu topraklarda kin yeşermez, nefret filizlenmez.
Ne kadar hoyratça davranılsa da, çiçekler her bahar yeniden açar.

Özdemir Asaf bir umut bırakıyor bize:
“Acaba çok yağsa yağmur temizlenir mi bu kirli dünya?”
Yağmur temizler mi bilinmez, ama insanın içindeki sevgi, hoşgörü, vicdan temizler…
İncinsen de incitme, dünya biraz olsun güzelleşsin.

Birkan Demirci